W nowościach teatralnych tego sezonu niewielki wy­bór, a wszystko co można zobaczyć jest jakby zminiatury­zowane, obliczone na małe sceny i niestety takież efekty. Nie uczyniła tu wyjątku także Julia Wernio reżyserując "Dziką kacz­kę" Ibsena w Teatrze Miniatu­ra. Najpierw musiałam stanąć pod ścianą w sporej, stłoczonej gro­madzie "nadkompletu" widzów, narażona na sztuczny tumult bankietu u Werlego, aktorską bieganinę, sceniczne szepty i niesceniczne krzyki, bogato inkru­stowane wszystkimi niedostatka­mi dykcyjnymi aktorów. No cóż, nawet naturalizm może się wy­naturzyć w teatrze... Bolało tym bardziej, że wszystko odbywało się "na wyciągnięcie ręki", bez granicy rampy i nie niosło ze sobą nic poza strzępami dobrze znanych ze szkolnej lektury informacji. Potem zaproszono widzów do właściwej, niewielkiej salki tea­tralnej, gdzie na scenie całkiem pomysłowo urządzono mieszkanie Hjalmara Ekdala, ze wszystkimi potrzebnymi zakamarkami i