Jerzy Koenig w latach 1983 - 1985 i 1987 - 1994 był redaktorem naczelnym Teatru TV. Niektóre spektakle Teatru TV poprzedzały jego świetne wprowadzenia; po parunastu minutach, gdy wstęp się kończył, twarz Koeniga znikała z ekranów telewizorów. Trochę podobnie jest z obecnością krytyka w naszej pamięci - o książce Jerzego Koeniga "Kto ma mieć pomysły. Szkice i felietony teatralne z lat 1978 -2008" pisze Barbara Sola w Odrze.

Koenig (1931 - 2008) był ważnym człowiekiem polskiego teatru II połowy XX wieku, a podzielił los aktorów, reżyserów, scenografów, muzyków, również "halabardników" i inspicjentów ludzi sztuki ulotnej i przemijalnej - teatru. Janusz Majcherek w posłowiu do tego tomu napisał o autorze: Był człowiekiem epoki. Sam autor Rekolekcji teatralnych pisze w jednym z felietonów: Stało się, co się miało stać. Zamknęła się "epoka". Ta epoka to półwiecze powojenne PRL-u; ukształtowało ono Koeniga jako krytyka, redaktora, pedagoga, praktyka teatralnego (bywał kierownikiem literackim i dyrektorem teatrów). Tylko o przedstawieniach z tego okresu pisał z pasją, a był widzem przez sześćdziesiąt lat. Do teatru zaczął chodzić w rodzinnej Łodzi. Jako uczeń gimnazjum im. Żeromskiego zobaczył prawie wszystkie spektakle Leona Schillera z tego okresu, Erwina Axera, Bohdana Korzeniowskiego, Edmunda Wiercińskiego, Iwo Galla. Schiller był dla niego największym pols