Dziwne jest to "cocktail party". Pan domu z trudem pokrywa zmieszanie, wywołane nieobecnością żony, która właśnie nieoczekiwanie go porzuciła. Goście udają, że wierzą w naiwne tłumaczenia o wizycie u chorej ciotki. W powietrzu wisi tajemnica. Przesiąknięta jest nią zresztą cała twórczość T.S. Eliota. Bez tajemnicy zarówno "Cocktail Party", sztuka wystawiona właśnie w Teatrze Kameralnym, jak i inne dramaty, nagrodzonego w 1948 roku nagrodą Nobla, dramaturga, poety i eseisty byłyby jedynie konwencjonalną paplaniną. Pod nią bohaterowie sztuki Eliota skrywają pustkę i zagubienie.

W "Cocktail Party" pojawiają się na scenie trzy tajemnicze postacie. Żaden dramat symboliczny nie da odpowiedzi wprost na pytanie kim oni są. Ubrani jak wszyscy, sypiący anegdotami, pozbawieni jakiejś szczególnie metafizycznej aury, intrygują jedynie sposobem w jaki ingerują w życie zatracających się w jałowości egzystencji bohaterów. Tajemnicze postacie, które autor wprowadza na scenę, z wnoszą w banalne życie bohaterów jakieś sacrum, które im każe rewidować system wartości, czynią ład w ich życiu, ułatwiają dialog między człowiekiem a człowiekiem, nawet jeśli są to zdradzający się małżonkowie. Kimkolwiek więc są ci wysłannicy Siły Wyższej sprawiają, że wznosimy wzrok wyżej, że czujemy głębiej. Sztuka Eliota, choć napisana w roku 1949, trafia w potrzeby naszej cywilizacji, która sięgnąwszy krawędzi zaczyna już dostrzegać zionącą pod nią otchłań. Czy kształt teatralny przedstawienia nadąża za tymi potrzebami równie c