"Łaźnia" to "dramat" w 6 aktach, z cyrkiem i fajer­werkiem. W "Łaźni" - szoruje się (albo po prostu - pierze) biurokratów. "Łaźnia" - to rzecz pu­blicystyczna. Dlatego wy­stępują w niej nie tzw. "ży­wi ludzie", lecz ożywione tendencje. Ożywić agitację, propa­gandę, tendencję - w tym leży trudność i sens dzisiej­szego teatru. Zamiłowanie ludzi teatru do "emploi" (komik, ingenus i jeszcze tam coś), do "ty­pów" ("lat 33, brodaty" albo też "wysoki brunet, po trze­cim akcie wyjeżdża do Woroneża, gdzie się żeni"), to szablonowe zamiłowanie plus tonik codziennej roz­mówki - to jest właśnie ar­chaiczne okropieństwo dzi­siejszego teatru. Teatr za­pomniał, że jest widowi­skiem. Nie umiemy wykorzystać tego widowiska dla naszej agitacji. Próba, aby uczynić z teatru na nowo widowisko, a ze sceny - trybunę, oto istota mojej pracy w teatrze. Z grubsza biorąc, pe­rypetie "dramatu" są nastę­pujące: 1. Wynalazca C