Rzadko się zdarza, by teatr trafił tak bezbłędnie w charak­ter utworu, jak dwukrotnie na przestrzeni siedmiu lat uczynił to z "Konduktem" Jerzy Krasowski. Suk­ces w Nowej Hucie polegał przede wszystkim na właściwym odczyta­niu komedii Drozdowskiego. Sukces we Wrocławiu do odczytania tego dodaje jeszcze znakomite aktorstwo. Nie brakło go i w Nowej Hucie, ale to, co zaprezentował Wrocław, dystansuje jednak krakowską reali­zację. Polifoniczny występ wybitne­go zespołu w ostrej, nie przebie­rającej w środkach, sztuce współ­czesnej, wystawionej z należnym pietyzmem przez jeden z najżyw­szych teatrów w Polsce, jest wyda­rzeniem zasługującym na uwagę. To nic, że większość wrocławskich wy­konawców pamiętamy z Nowej Hu­ty. Nie ma również większego zna­czenia fakt, że podobna jest deko­racja i podobna intencja, a nawet interpretacja sztuki: czasy są inne, a to, co jest społecznym czy histo­rycznym tłem przedstawienia (bo nie akcji przecież),