"Ekspozycjoniści" w reż. Waldemara Śmigasiewicza w PWST w Krakowie. Pisze Paweł Głowacki w Dzienniku Polskim.

Dwie kandydatki na aktorki grają rzeźby przedstawiające postaci ludzkie w trudnym położeniu, natomiast reszta, spora, bo kilkunastoosobowa grupa kandydatek i kandydatów do aktorskiego fachu - to grupa ruchomych rzeźb, które grają grupę kandydatek i kandydatów do aktorskiego fachu. Z grubsza tak się rysuje układ sił, a zwłaszcza rozkład jakości w wyreżyserowanym przez Waldemara Śmigasiewicza dyplomie aktorskim "Ekspozycjoniści" Jeana-Michela Ribesa. Gdyby było odwrotnie, gdyby większość przez całe przedstawienie była grupą rzeźb wyłącznie fachowych, czyli nieruchomych i niemych, a tylko dwie kandydatki rzeźbami ruchomymi i elokwentnymi - byłoby, rzecz jasna, lżej. Dla wszystkich, głównie dla widzów. Nie zmienia to jednak faktu, że czy rzeźba jest rzeźbą fachową, czy rzeźbą ruchomą - i tak poziomu dynamiki głazu nie opuszczamy. Zwłaszcza że bywają momenty, kiedy dwie rzeźby fachowe, czyli nieruchome i nieme - rozprostowują kości, łaz