A więc mamy już drugą pozycję teatralną Agnieszki Osieckiej o tytule rzec -można pomologicznym. Nie tak dawno ,,Jabłonie...", teraz "Czereśnie". Owa "pomologia" w służbie metaforyki wzmaga niejako apetyt - na porównania. Pozwólmy tedy sobie po trosze go zaspokoić. Otóż wydaje się, iż od roku 1965 czas pracował na Agnieszkę Osiecką. Z jednej strony rozluźniły się do cna kryteria budowy nowego dramatu, z drugiej - inwencja dramaturgiczna Osieckiej zdecydowanie zaczęła nabierać polotu. Jeśli bowiem widowisko słowno-muzyczne "Niech no tylko zakwitną jabłonie" było jeszcze po prostu montażem estradowym, złożonym z piosenek i wszelakich autentyków, jak komunikaty prasowe, wspomnienia, listy itp., to przecie w postaci "Apetytu na czereśnie" otrzymaliśmy już komedię z prawdziwego zdarzenia. "Lekką" komedię o ciężkich sprawach. Za oś, dokoła której ma się tutaj obracać akcja, wybrała autorka rozwód, dość dla dzisiejszych usposobień charakter