Sytuacja emigranta daje dramaturgowi wiele możliwości. Może być bowiem kanwą ciekawej intrygi, punktem wyjścia interesującego psychologiczno-obyczajowego studium, przyczynkiem do refleksji najróżniejszych, egzystencjalnych i kulturowych. Sytuacja emigranta, intrygująca i "pojemna" sama w sobie, jest też znakomitą osnową metafory wyrażającej odmienność, zagubienie, poszukiwanie celu. W sztuce "Kto mówi o czekaniu", teatralnym debiucie Pawła Huelle, ten właśnie emigrancki motyw został przez autora wykorzystany po mistrzowsku.

Huelle zadbał o atrakcyjność fabuły, nie pozbawiając jej nawet wątku sensacyjnego. Oto dwaj emigranci - Irlandczyk Anthony i Polak Paul - uciekają z cennym łupem, biżuterią skradzioną właścicielowi winnicy, w której sezonowo pracowali. Dogania ich Margot, z którą każdego z nich łączyło znacznie więcej niż zbiór winorośli. Margot chce z nimi wędrować, oni się na to nie godzą. Wtedy dziewczyna ujawnia, że zna ich tajemnicę. Wprowadzenie wspaniałe, wręcz filmowe. Aktorstwo od pierwszej sceny po ostatnią - wyborne! Mirosław Baka gra Anthony'ego, Jacek Mikołajczak - Paula. Dwie aktorskie indywidualności jednego pokolenia i dwie główne postaci dramatu rysowane subtelnie, choć innymi, właściwym każdemu z artystów środka razu. Bohaterowie wywodząc się z różnych krajów i środowisk, tak inni, a tak sobie przecież bliscy zaskakująco podobnymi doświadczeniami. W błyskotliwym dialogu ujawnia się wspólnota ludzkiego, europejskiego losu. Pomięd