I znów zawitał do nas teatr z Jeleniej Góry. Stanowi on dla mnie jeden z niezbitych do­wodów na sytua­cję gdy brzyd­kie słowo "pro­wincja" traci swój tradycyjny sens, zaś upór i inwencja twór­ców przezwycięża splot nie­korzystnych za­szłości. Teatrem w Jeleniej Gó­rze już niemal 5 lat kieruje dyr. Alina Obidniak; umiała związać współpracą ze swą małą sceną zarówno twórców tak wybitnych jak Adam Hanuszkiewicz i Henryk Tomaszewski, jak zdolną młodzież reżyserską (Grzegorz Mrów­czyński), umiała wykorzystać kapitał sił własnego zespołu aktorskiego, któ­rego ozdobę stanowi sędziwa artystka Zuzanna Łozińska. Teatr jeleniogórski zjechał tym razem do Warszawy bez swoich nestorów, przywożąc spektakl niemal młodzieżo­wy. Tak go przynajmniej zobaczył reżyser, autor sztuki umieszczał ją raczej gdzieś na pobrzeżu ludzkiego samouni­cestwienia, tam gdzie starość ociera się o śmierć. Autor sławny, choć zapomniany: Maurycy