Pierwsze spojrzenie na scenę, na której za chwilę pojawią się Harry i Jack - bohatero­wie "Domu" Davida Storeya, akty­wizuje pamięć, wywleka z jej zakamarków obraz Henryka Wań­ka "Ucieczka Ozyrysa", widziany kiedyś na wystawie "Marzenia, mity i wtajemniczenia". Ale wy­starczy spojrzenie przenieść nie­co w prawo, aby spostrzec, że scenografia nie jest powiększoną reprodukcją "Ucieczki Ozyrysa". Czerń kotar-kulis, zamykających głębię sceny od strony prawej (patrząc z widowni), metalowy stolik, odrapany ale z dobrze wi­docznymi śladami białej olejnej farby, dwa ogrodowe krzesła sto­jące na środku sceny - przeczą pierwszemu wrażeniu. Ale jedno­cześnie je pogłębiają. Przeczą, bo są rekwizytami spoza zapamię­tanego obrazu. Pogłębiają, bo współtworzą tę samą atmosferę, ten sam nastrój, który emano­wał z zamkniętego w ramy, sur­realistycznego świata "Ucieczki Ozyrysa". Elementem wspólnym - obrazu i scenografii - jest mur, zewnętrzn