TEATR Domu Wojska Polskiego jest sceną stołeczną, która w ciągu kil­kuletniej pracy nie stworzyła wła­snego oblicza artystycznego, własnej linii repertuarowej, własnej wi­downi, zwartego zespołu aktorskiego. Nieodparcie nasuwa się wrażenie jakiejś stałej prowizoryczności, za­czynania od nowa, nieumiejętności wyciągania wniosków zarówno z po­rażek jak i z osiągnięć. Teatr, na którym spoczęło odpowiedzialne za­danie upowszechniania sztuki w bar­dzo różnych kręgach odbiorczych - musi rozporządzać doskonałymi warunkami technicznymi, posiadać roz­ważne kierownictwo artystyczne, cieszyć się rozumną opieką władz zwierzchnich. Tymczasem nie zawsze się tak działo. "Zagłada eskadry" Korniejczuka, o dużej doniosłości społecznej (120 przedstawień) nie "wyszła" gdyż, mimo wysiłków Lu­dwika Rene, nie udało się jej tak dalece "ukameralnić", wtłoczyć na maleńką scenę teatru, "Baśka" Stefczyka, sztuka zdecydowanie słaba, nie przynio