- Koronawirus odpalił kolejne lęki Dni Ostatnich, wygląda jednak na to, że to jeszcze nie koniec. Na chwilę wszyscy staliśmy się prepersami, którzy przygotowują się na pankataklizm, co moim zdaniem pokazuje tylko jedno: wszyscy nieświadomie czekamy na katastrofę. To apokaliptyczne oczekiwanie jest w nas tak głęboko wpojone, że narzucamy je automatycznie każdemu wydarzeniu, które nam zagraża. Tymczasem COVID-19 to wyzwanie - nie zapowiedź końca - mówi Agata Bielik-Robson w rozmowie z Maciejem Stroińskim w Przekroju.

Maciej Stroiński: Od naszej ostatniej "rozmowy prasowej" ("Tygodnik Powszechny" z czerwca 2019) wiele się podziało, choćby Harold Bloom nie żyje, i od niego chciałbym zacząć, mam bowiem wrażenie, że wraz z jego życiem kończy się coś więcej. Był twoim prawdziwym mistrzem i napisałaś mu piękne pożegnanie w "Dwutygodniku". Wcześniej, oczywiście, pierwszą o nim większą książkę w języku angielskim (The Saving Lie), co zresztą ciekawe, że nikt w Ameryce przed tobą tego nie zrobił. Jaki jest świat bez Harolda Blooma, a już szczególnie - jakie są uczelnie? Agata Bielik-Robson: Moi krytycy też to zauważyli - że jedyną dużą monografię na temat Blooma napisał ktoś spoza amerykańskiej Akademii, i to wtedy, gdy sam Bloom już wypadł z jej łask i stał się wygodnym chłopcem do bicia kampusowej lewicy kulturowej, która zrobiła z niego chochoła liberalnego kultu jednostki. Nie ukrywam, że liberalny kult jednostki zawsze był - jest i będzie - ba