Dybuk w folklorze żydowskim oznacza duszę zmarłego przedwcześnie grzesznika, która zamieszkała w ciele osoby żyjącej, najczęściej bliskiej mu za życia. Sztukę pod takim tytułem ułożył w 1914 roku etnograf i zbieracz podań Żydów z Galicji, Podola i Wołynia Salomon Rapaport, występujący pod pseudonimom Szymon A. An-ski. "Dybuk" to kwiat dramaturgii żydowskiej - pisze Adolf Rudnicki w niedawno wydanej książeczce o Idzie Kamińskiej "Teatr zawsze grany" - i z poszukiwali autentyczności zrodzony portret narodu. Andrzej Wajda wystawiając dawno nie granego po polsku "Dybuka" w Starym Teatrze w Krakowie posłużył się jednak nie przedwojennym przekładem z 1925 roku, lecz nową, napisaną wierszem parafrazą Ernesta Brylla. Wajda zrobił przedstawienie jakby na zamówienie publiczności oczekującej na kolejny, wzbogacony grą wspaniałego zespołu ślad po zaginionym już prawie folklorze żydowskim. Wszak opowieści o chasydach stały się dla nas raczej cząstk