G. B. Shaw dając w 1898 roku ko­medię ,, Cezar i Kleopatra" wpisał się na długą listę autorów, których zainteresowały te postacie history­czne lub zafrapował ich sławny ro­mans. Sam powoływał się na Szek­spira (dramaty "Juliusz Cezar", "An­toniusz i Kleopatra") zapowiadając, że nie ma zamiaru ustępować mu z placu boju. My przypomnijmy tylko ,,ldy marcowe" T. Wildera, których adaptację wystawiono przed paru la­ty w Teatrze TV, również w reżyserii Jerzego Gruzy. Przypomnijmy także ów słynny filmowy gigant z Liz Tay­lor. Królowa Egiptu osiągnęła popu­larność niczym współczesna gwiazda filmowa, czy bohaterka jakiegoś ak­tualnego i głośnego romansu z życia wyższych sfer. Juliusz Cezar pozostał nieco w cieniu. A on to głównie interesował G. B. Shawa, choć w sztuce tej pisarz nakreślił tak frapujący portret Kleopatry. W przedmowie, jednym z dwóch (!) prologów oraz posłowiu do sztuki Shaw wyjaśnia obszernie swój punkt widzenia na