Tematem tego spektaklu jest sytuacja instytucji Kościoła w dzisiejszym świecie, zmieniająca się rola papieża, ale także starość, umieranie i poszukiwanie Boga, powiązane z poszukiwaniem siebie. Mury Watykanu przyciągają Jana Klatę. Od najwcześniejszych realizacji, by wspomnieć "Uśmiech grejpruta", "Lochy Watykanu" i "Fanta-$ego", eksploruje wątki papieskie, widząc w sto­licy Piotrowej potencjał teatralności z jednej strony i połączenie władzy duchowej z ziemską - z drugiej. Religijność, grzech, sacrum i profanum spotykają się tu wszak w rozmaitych konfiguracjach. W związku z wystawieniem krakowskiego "Króla Leara" w papieskim kos­tiumie można się było spodziewać skanda­lu, świętokradczych gestów, prowokacji, anty-klerykalnego zamachu na Watykan. Tymcza­sem powstał spektakl wyciszony, dojrzały, re­fleksyjny. Owszem, Klata krytykuje instytucję Kościoła i jej urzędników, ale czyni to nader subtelnie, rozkładając akcenty tak, by wy­doby�