By ocenić naturę tego zjawiska, wystarczy porównać nie tylko sztuki, które w różnych okresach brano na reżyserski warsztat, ale prze­de wszystkim odmienność wizji inscenizacyjnych, jakie niejednokrotnie były udziałem tej samej propozycji dramaturgicznej, przedstawio­nej w innym czasie, odmiennym aktorskim wykonaniu i jakże często podporządkowane ina­czej rozumianej interpretacji. "Trzy siostry" Antoniego Czechowa, czterokrotnie podziwia­ne na samym tylko festiwalu, mogą dać w tym względzie niejedną lekcję pokory, do czego zachęca również choćby proste porównanie spektaklu w reżyserii Janusza {#os#1237}Nyczaka{/#} z ostat­niego festiwalu, w wykonaniu Teatru Nowego z Poznania ze sławną inscenizacją krakowską Bronisława Dąbrowskiego (i ze scenografią Andrzeja Stopki), zademonstrowaną na I Fe­stiwalu Dramaturgii Rosyjskiej i Radzieckiej w roku 1949, z przeglądem finałowym odbywającym się w Warszawie. Pamiętny spektakl, zdobywając wówczas pier