"Jest to wśród moich tragedii ta, o której powiedzieć mogę, że kosztowała mnie najwięcej wysiłku. Przyznać mi jednak trzeba, że zrazu przyjęcie jej zawiodło moje spodziewanie: zaledwie wystawiono ją na scenie, a posypały się krytyki odsądzające ją od wszelkiej wartości. Rychło jednak przydarzyło sie z tą sztuką tak jak bywa z innymi, mniej więcej udanymi dziełami: krytyki upadły, sztuka się ostała" - pisał triumfalnie w przedmowie do drugiego wydania "Brytanika" Jean Racine, autor już wówczas na tyle uznany i szanowany, że mógł sobie pozwolić na sarkazm wobec wszelkiej krytyki. W "Brytaniku" Racine sięga (nie po raz jedyny zresztą) do dzieła Tacyta, z niego czerpiąc kanwę wydarzeń i przede wszystkim charakterystykę postaci: młodzieńczego, dopiero zdobywającego świadomość drzemiącego w nim zła rzymskiego cesarza Nerona, opętanej żądzą władzy jego matki Agrypiny, wreszcie najmniej może wyrazistego, bo stanowiącego w zamierzeniu au