"Borys Godunow" to jedno z tych osob­liwych dzieł, których sława i artystycz­na ranga nie idą bynajmniej w parze z popularnością. Należy do najwspa­nialszych arcydzieł operowej literatu­ry, to pewne; treść jego zaś kusi potencjalnych realizatorów łatwymi do wy­dobycia i zaznaczenia aluzjami do współczesności - na scenach jednak pojawia się obecnie bardzo rzadko. Powód jest oczywisty: trudności wy­konawcze. Wiadomo, że do tytułowej roli potrzeba tu świetnego śpiewaka, obdarzonego nadto wybitną artysty­czną osobowością, a obok niego jesz­cze dwóch tęgich basów, dobrego te­nora i kilka innych głosów o niebaga­telnych walorach. Do tego zaś wielki chór, monumentalna wystawa (chyba że ktoś wymyśli spektakl nastawiony głównie na podróże i z symboliczną jedynie scenerią, jak to miało miejsce swego czasu w Warszawie), bogate stroje - krótko mówiąc, bardzo po­ważne koszty. Ale też za to każde niemal wystawienie "Borysa" na którejś z