Wyreżyserowany w war­szawskim Teatrze Dra­matycznym przez Rosjanina Andrieja Moguczijego "Borys Godunow" według sztuki Pusz­kina i libretta Musorgskiego opowiada historię cara, który zginął pokonany przez chło­paka podającego się za pra­wowitego następcę tronu, któ­rego Godunow nakazał za­mordować, by móc przejąć władzę. Siłą warszawskiej insce­nizacji nie jest ani psychologia, ani historiozofia. Reżyser, specjalista od rozbudowanych in­scenizacyjnie multimedialnych widowisk, opowiada historię rządów Borysa Godunowa (Adam Ferency) poprzez se­rię rozgrywanych pośród be­czek po ropie, w cieniu scho­dów "na szczyt" obrazów. Jed­ne z nich są świetne, jak np. sce­na obrad Dumy, w której nadęci bojarzy odśpiewują operowymi głosami idiotyczne kwestie, czy scena, w której spiskowcy: ksią­żę Szujski (Krzysztof Majchrzak po latach znów na scenie) i pop Pimen (Władysław Kowalski) planują obalenie cara. Inne - jak powracający motyw przem