"Matka Courage i jej dzieci" Bertolta Brechta w reż. Michała Zadary w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Agata Tomasiewicz w Teatrze dla Was.

"Matce Courage" się nie odmawia. Od jakiegoś czasu mówi się o renesansie dramatu Brechta w dobie rozmaitych społeczno-politycznych perturbacji. Michał Zadara pozostaje stosunkowo wierny swojej metodzie inscenizacyjnej, opartej na specyficznej praktyce czytania tekstu. Można tę praktykę nazwać po prostu wiernością adaptowanemu utworowi (stąd słynne braki skreśleń), czyli orientacją "do tekstu". Z drugiej strony spektakle Zadary stanowią reprezentację perspektywy "nad tekstem" - ponad pulą nawarstwionych na przestrzeni lat kontekstów, tradycją odczytań, spuścizną inscenizacyjną. Za apogeum takiej strategii można uznać przeczytane z całą naiwnością i literalnością "Dziady"; próba oderwania tekstu od interpretacyjnych zapośredniczeń poskutkowała obnażeniem tekstualnej podszewki. Oczywiście, w widowiskach Zadary zawsze pojawia się pewien naddatek. W przypadku "Matki Courage i jej dzieci" wartość naddaną stanowi przeniesienie akcji dramatu w dyst