"PŁATONOW" Antoniego Cze­chowa intrygował Adama {#os#835}Hanuszkiewicza{/#} od dawna. Teraz po 15 latach, zaprezentował nam w Teatrze Narodowym po raz drugi inscenizację tej sztuki. Jest to znaczący głos na temat stylu czechowowskiego w teatrze. Stanisław­ski nadał utworom Czechowa sce­niczny kształt długich, przyciężkich dramatów. Jakie są konsekwencje współczesnej wersji tej tradycji, można było się przekonać choćby na przykładzie "Wiśniowego sadu" w Teatrze Współczesnym. Hanusz­kiewicz, autor układu tekstu w ostatniej premierze Narodowego i zarazem reżyser prezentuje pogląd wręcz przeciwny. Dla niego dramat Czechowa to komedie. I "Płatonow" jest tego znakomitym dowodem. Rzeczywiście, tempo widowiska jest wspaniałe. Hanuszkiewicz zre­sztą ma chyba największe z naszych reżyserów wyczucie rytmu przedsta­wienia, co w gruncie rzeczy polega na skłonieniu aktora do wyrażania najwięcej w możliwie najkrótszym czasie. No i wzorowym opanowaniu s