Za metalowym płotem w tę i z powrotem biegają uchodźcy w dresach. Ich niepewne spojrzenia zdradzają strach. Reżyser Wojtek Klemm umieszcza tragedię Sofoklesa "Antygona" w środowisku, które dla wielu osób starających się o azyl stanowi codzienność - po premierze w Lucernie pisze Elisabeth Maier w Theater der Zeit.

Dla polsko-niemieckiego reżysera tragedia Sofoklesa o zrozpaczonej bojowniczce Antygonie, która mimo zakazu chowa swego brata w ziemi utraconej ojczyzny, jest bardzo aktualna. W Tebach, którymi kiedyś rządził Edyp, a potem jego syn Polinejkes, Kreon wygrał walkę o władzę i zakazał pochówku Polinejkesa, bratanka, który stał się jego wrogiem. Klemm interpretuje mit jako metaforę sytuacji, w której Szwajcarzy nie potrafią wznieść się ponad polityczne konflikty i dostrzec nędzy uchodźców, czy też stać się częścią systemu, jakim jest Europa. Klapki na oczach prowadzą do izolacji. Referendum o ustawie imigracyjnej nadal jest na ustach wszystkich. Idea neutralnego kraju nie sprawdza się w kontaktach z "obcymi". Osobom ubiegającym się o azyl w niektórych kantonach wolno wejść na basen tylko w towarzystwie opiekunów. "Strefy wrażliwe", które ustanawia Federalny Urząd ds. Migracji, są tematem tabu. W zaprojektowanym przez Maschę Mazur zimnym betonow