Rok Gombrowiczowski nie przyniósł wybitnych inscenizacji teatralnych, z jednym wyjątkiem: Błądzenia w Teatrze Narodowym. Scenariusz według tekstów Gombrowicza ułożył i przedstawienie wyreżyserował Jerzy Jarocki, mistrz teatru, który jak chyba żaden z innych reżyserów poznał Gombrowiczowską twórczość na wskroś. Kilkakrotnie, w kraju i za granicą, wystawiał Ślub. Pamiętna realizacja tego dramatu w Starym Teatrze miała wszelkie cechy arcydzieła. Czekaliśmy na Błądzenie nadzieją i cierpliwie, bo rodziło się przez kilka miesięcy. Widać w nim właściwą Jarockiemu drobiazgową pracę analityczną, która nadała spektaklowi chłodny, intelektualny wyraz. Rozgrywa się on w pustej, nieregularnej przestrzeni małej sceny Teatru Narodowego, z wykorzystaniem części widowni. Miejsca gry, swoiste stacje na drodze błądzenia, budowane są za pomocą podestów i zamykających się płaszczyzn ścian. Scenariusz widowiska ułożony został z fragmentów Dziedzi