Akcja powieści Andre Gide'a "Lochy Watykanu" z 1914 r. zbudowana jest wokół rzekomego porwania papieża: banda oszustów, wy­korzystując naiwność wier­nych, wyłudza pieniądze na uwolnienie papieża. Na scenę przeniósł ją młody reżyser Jan Klata. Odnalazł u Gide'a arcypolski wątek walki między obozem tradycji i rewolucji, znany choćby z "Nie-Boskiej komedii" Kra­sińskiego. Obu grupom nadał jednak współczesny charakter. Tradycjonaliści u Klaty słu­chają Radia Maryja, buntow­nicy - muzyki rockowej. Jedni śpiewają "Barkę" przy akom­paniamencie gitary, drudzy - słynny song Micka Jaggera "Sympathy for The Devil", który wykonują na stojąco jak hymn. Tym, co ich łączy, jest wzajemna nienawiść. Na tym tle reżyser opowiada historię dwóch ludzi poszukujących własnego przeznaczęnia. To Lafcadio (Marcin Czarnik) - nihilista, przypominający Raskolnikowa - i Amadeusz (Jerzy Senator), wytwórca dewocjonaliów, człowiek wielkiej i wiary i równie wi