Kiedy po sobotniej premierze musicalu "Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze" składałem gratulacje reżyserowi i choreografowi spektaklu Wojciechowi Kępczyńskiemu, ten odrzekł z właściwą sobie złośliwością: "Przykro mi, że musiałeś męczyć się podczas spektaklu z dziennikarskiego obowiązku". W ten sposób dyrektor Kępczyński nawiązał do mojego tekstu sprzed kilku tygodni, kiedy pisząc o repertuarze radomskiego teatru stwierdziłem, że gdyby nie dziennikarski obowiązek, to pewnie w tym sezonie przybytku sztuki przy placu Jagiellońskim bym nie odwiedził. Dyrektorska złośliwość była usprawiedliwiona, bo wystawienie musicalu Tima Ricea i Andrew Lloyd Webbera okazało się sukcesem, dzięki czemu dziennikarski obowiązek dało się pogodzić z przyjemnością.

Mówiąc zaś zupełnie serio: premiera radomskiej "superprodukcji" przekonała pewnie wszystkich sceptyków, że ogromne pieniądze włożone w jej przygotowanie nie zostały wyrzucone w błoto. Nieco rozczarowani mogli być jedynie ci, których znane klasyczne musicale przyzwyczaiły, że gatunek ten w lekkiej muzycznej formie przekazuje ważkie, uniwersalne przesłania. W napisanym przez siedemnastoletnich twórców debiutanckim utworze, wiernie opowiedziana historia biblijnego Józefa staje się jednak przede wszystkim okazją do zabawy konwencjami, stylami muzycznymi i literackimi. Reżyser Wojciech Kępczyński zabawę tę nie tylko podjął, ale i pogłębił, czyniąc z niej główny walor spektaklu. Zrezygnował nawet z tych dwu czy trzech scen musicalu, które można by potraktować jako liryczno-tragiczne kontrapunkty. W radomskiej inscenizacji wszystko jest zabawą, ironicznym cytatem, pastiszem znanych motywów teatralnych, literackich, kinowych, a nawet ikonograficznych