Wojna odebrała Tadeuszowi Różewiczowi złudzenia, zanegowała w jego odczuciu wszystkie możliwe konwencje (poza własną), nie mogąc mu jednak całkowicie odebrać wrażliwości, przywyknień i potrzeb etycznych, umiejętności osądu zdarzeń, a nawet niektóre z tych cech jak gdyby wyostrzając. W miarę upływu lat poeta zdołał w jakimś stopniu przezwyciężyć kompleks wojny, dało mu to sumę doświadczeń, które domagały się szerszej ekspozycji, możliwej w takich formach jak dramat i proza. Dziś "teatr Rożewicza" jest już zjawiskiem o własnej osobowości, wykraczającym zresztą poza granice Polski; od 15 lat każdy jego nowy dramat, każda premiera stanowi wydarzenie. Przy tym cechą znamienną tego teatru jest podejmowanie problematyki, którą można by określić jako uniwersalną. Jest Różewicz, jak sam pisze, zwolennikiem "teatru prawdziwego czyli poetyckiego", co oznacza, że życie jego bohaterów scenicznych jest poddane swoistym prawom, związkom, zale