"BIAŁE MAŁŻEŃSTWO"

Fabuła sztuki Tadeusza Różewicza "Białe małżeństwo'' rozgrywa się w epoce "przybyszewszczyzny", zabłąkanej do bardzo drobnomieszczańskiego dworku wiejskiego. Przybrana w mistykę słowa przez "Szatana" moderny obrona siły twórczej erotyzmu w życiu i sztuce, w codziennej jurnej praktyce, co pokazuje sztuka Różewicza, otrzymuje apokaliptyczne, groteskowe, a może i tragiczne wprost wymiary. Praktyki te burzą ład życia, sieją spustoszenie duchowe i biologiczne. Parodiował już to w swoich "czystych formach" Stanisław Ignacy Witkiewicz. Poeta Różewicz jest wyznawcą, jak wiadomo, teorii teatralnych Witkacego, świadomym kontynuatorem jego nadrealistycznych konstrukcji dramatycznych, wypełnionych demaskatorskim w swym pozornym absurdzie humorem. "Nadkabaretem" nazywał dramaturgię Witkacego Boy-Żeleński. "Białe małżeństwo" jest zbitką nadkabaretowych scenek na jeden temat: ciało, płeć, seks. Dwa dziewczątka. Bianka i Paulina, z lektury "Życia i obycza