Esej Heinricha von Kleista O teatrze marionetek zwraca naszą uwagę na utraconą niewinność. Odkrywając własne "ja", porzucamy stan szczęśliwej nieświadomości charakteryzujący dzieciństwo. Zdobyta świadomość, ofiarowując człowiekowi podmiotowość, odbiera poczucie naiwnej harmonii ze światem, skazując na zwątpienie, niepewność, nieustanne poszukiwanie tożsamości. "Widzimy - pisał autor Księcia Homburgu - że w miarę jak gaśnie i słabnie refleksja w świecie organicznym, jego wdzięk nabiera blasku i siły. Ale tak jak przecięcie dwóch linii po jednej stronie jakiegoś punktu odnajduje się znowu po przejściu przez nieskończoność po jego drugiej stronie albo jak obraz we wklęsłym zwierciadle, który oddaliwszy się w nieskończoność, staje znowu tuż przed nami - tak też, gdy przez nieskończoność przejdzie poznanie, wdzięk pojawia się znowu, w najczystszej swojej postaci objawiając się w takim ciele ludzkim, któremu w ogóle brak świadomo