Miłośnicy powieści Wieniedikta Jerofiejewa mogą czuć się nie w pełni usatysfakcjonowani przed­stawieniem Jacka Zembrzuskie­go. Nie dlatego, aby nie rozpo­znali powieści. Nie dlatego, aby mogli zarzucić jakąś niestaranność, nierzetelność, brak ambicji, nieskromność czy niezrozumie­nie. I nie dlatego, że czwórka aktorów, na którą rozpisana jest powieść, nie stara się najlepiej, jak potrafi, zrealizować tych wszystkich większych i mniej­szych zadań, które przyszło im zagrać. Owszem, trzeba nawet z sympatią myśleć o tym, co grają Janina Traczykówna (Królowa Niebieska), Antoni Ostrouch (Anioł Biały), Mariusz Banaszewski (Anioł Czarny) i Sławomir Orze­chowski (Wienia), który jako bo­hater radzi sobie zupełnie nieźle z długimi partiami monologu, zdecydowanie lepiej niż z dialo­giem, który zresztą w całym spektaklu prowadzony jest bez napięcia. Można też uznać zasadę kom­pozycyjną i estetyczną przedsta­wienia, przypominającą t