"Fanny i Aleksander" Ingmara Bergmana w reż. Łukasza Kosa w Teatrze im. Modrzejewskiej w Legnicy. Pisze ks. Andrzej Draguła w miesięczniku Teatr.

W inscenizacji "Fanny i Aleksandra" Łukasz Kos świadomie kreuje poczucie teatralności przez wykorzystanie teatru jako budynku. Przenoszenie sztuk teatralnych ze sceny na ekran jest zjawiskiem stosunkowo częstym. Nawet w Oscarach jest kategoria scenariusza adaptowanego. Tekst dramatu uzyskuje dzięki ekranizacji zupełnie nowe możliwości realizacji. Język filmu ma przecież taki potencjał, którego nie ma język sceny. Stosunkowo rzadko spotykamy się z odwrotnym zabiegiem artystycznym - z przenoszeniem filmu na scenę, z teatralną adaptacją filmu. Nie powiedziałbym, iż scena zawsze przegrywa z ekranem, ale zapewne ma bardziej ograniczone środki. Scena jednak ma jedną przewagę. Teatr się dzieje, staje się na oczach widza, bez którego nie istnieje. Ekran jest martwym zapisem. Czasami o wiele bardziej efektownym, ale jednak martwym. A jaki może być powód, by na scenę przenieść arcydzieło filmowe, jakim niewątpliwie jest "Fanny i Aleksander" Ingmara Bergmana z