"Beniowski" na scenie Te­atru Narodowego zmierza do osiągnięcia pełnego, interesującego odpowiednika te­atralnego kapryśnej, a przecież konsekwentnej struktury poema­tu: rozwijającego się bardziej od dygresji do dygresji, niż od wydarzenia do wydarzenia. War­stwę fabularną zawarł Adam {#os#835}Hanuszkiewicz{/#} w pierw­szej części spektaklu, wynoszącej w tytule imię bohatera - "Mau­rycy", zaś w części drugiej - "Dom na Podolu'' - zbudował teatralny system dygresji, wyko­rzystując inne teksty Słowackie­go. Oczywiście, w części pierw­szej bohater poematu pozostaje we władaniu narratora, który na scenie gospodarzy z podwójnym wdziękiem - Słowackiego i Ha­nuszkiewicza. Pobłażliwość wo­bec bohatera, nieco kpiący ton nasycone są sympatią, uznaniem, a nawet lekką nutką zazdrości, która musiała nieraz dotykać schorowanego poetę, gdy kreślił obraz niczym nie pohamowanej werwy, a nie można też wyklu­czyć z góry elementu samoudręczeni