Udając się do Teatru Narodowego na przedstawienie re­żyserowane przez Adama {#os#835}Ha­nuszkiewicza{/#}, na długo przed spektaklem przeżywa się ów dreszczyk emocji, poprzedza­jący wszystkie nadzwyczajne wydarzenia, o których wiemy, że nie zawiodą naszego ocze­kiwania i pozwolą wziąć udział w czymś nadzwyczajnym, je­dynym w swoim rodzaju, w jeszcze jednej życiowej przy­godzie. Ktoś wyraził się, że Hanuszkiewicz jest reżyserem kipiącym od pomysłów. Ładne to i gładkie zdanie, ale spły­cające pracę reżysera. Hanuszkiewicz jest twórcą, każda sztuka wyreżyserowana przez niego nabiera nowych wartości sce­nicznych, dramaturgicznych, arty­stycznych. Jest twórcą obdarzo­nym rzadkim talentem: umiejętnością ukazywania człowiekowi współczesnemu każdego dzieła w sposób współczesny, trafiania przez układ tekstu, reżyserię, grę aktorską w psychikę dzisiejszego człowieka, w jego serce. Ten nad­zwyczajny talent Hanuszkiewicza potwierdz