Równo 60 lat czekała na wystawienie sztuka Tadeusza Micińskiego "Bazylissa Teofanu", najwybitniejsze dzieło autora "W mroku gwiazd" i jedno z najbardziej oryginalnych dzieł scenicznych w całej polskiej literaturze dramatycznej.

SZTUKA ta - niestety już po tragicznej śmierci autora w roku 1918 - uzyskała jeszcze przed wojną bardzo wysoką ocenę, nie doczekała się jednak realizacji scenicznej. Nosił się z zamiarem jej wystawienia Leon Schiller (który w 1925 r. wystawił "Kniazia Potiomkina" Micińskiego), przez wiele lat marzył o jej inscenizacji Wiliam Horzyca, myślał o niej Edmund Wierciński, namawiany gorąco przez Witkacego, przyjaciela poety i entuzjastę jego twórczości. "Korzeniami wrośnięty w daleką przeszłość i tradycję, koroną swą wystrzela Miciński ponad wszystko nawet co przyszło po nim - pisał o twórcy "Kniazia Potiomkina" Witkacy - i może będzie jeszcze przez długie wieki tak górował nad wszystkim siłą i jakością swego geniuszu, dopóki nowa sztuka nie wyda równych mu tytantów". O "Bazylissie Teofanu" zaś wyraził się, iż "należy do tych nielicznych dzieł, które dają nam prawo bytu na tej planecie". Fascynowało Witkacego w twórczości Micińskiego