W różnych epokach moje­go życia pisując okre­sowe recenzje teatral­ne, doznawałem szcze­gólnych uczuć ilekróć pod moje pióro dosta­wał się debiutant. Rozeznać się w nim, ocenić nieznane zjawisko, zapośredniczyć pomiędzy publicznością a nowym autorem, którego mowa najczęściej bywa obfita ale mało wyraźna - wydawało mi się zaw­sze zajęciem pasjonującym. Zwłasz­cza, że wiązała się z tym pewna przyjemność czysto osobista, przy­jemność stawiania kabały dotyczą­cej perspektywy nowego autora. Satysfakcja obliczania sobie dróg, po których autor pójdzie. Bywają one najdziwaczniejsze, najbardziej paradoksalne. Jak chociażby w wy­padku Emila Zegadłow;cza, który po mglistych, symbolistycznych, otchłannych prymicjach scenicznych, po "Lampce Oliwnej" i po "Głazie granicznym", gdzie ledwo migotały elementy realniejsze, zamknął na koniec swą drogę dramaturgiczną i drogę życiową celnym, jasnym, sil­nym "Domkiem z kart". Najpierw miał