Buchner zmarł w roku 1837, nie miał jeszcze wtedy pełnych 24 lat, a zdążył Już być autorem dwóch arcydzieł niemieckiej dramaturgii romantycznej czyli "Śmierci Dantona" i "Woyzecka". Zestawienia tych faktów poraża: dziś o czterdziestoletnich pisarzach zwykło się mówić per "młodzi", arcydzieło może się dziś udać w zasadzie pisarzowi po sześćdziesiątce. Może acz, też nie musi. No, ale to tylko taka dygresja, nie Jedyna zresztą w tej recenzji... "Leone i Lena" arcydziełem nie jest. Przynajmniej na miarę wymienionych wyżej tekstów Buchnera, choć germaniści cenią w tej komedii subtelną ironię, z Jaką autor traktuje buntownicze pozy i "weltschmertze" swoich rówieśników. Cenne w "Leonce i Lenie" są również refleksje społeczne, co nie osiągając patosu schillerowskich tyrad ze "Zbójców" czy "Don Carlosa", wyznaczają przecież twórczości Buchnera jednoznaczne miejsce w politycznej topografii Niemiec z początków XIX wieku. Wspomniane tu cec