Artykuł Elżbiety Baniewicz otwiera część tego numeru "Teatru" poświęconą twórczości Erwina Axera i prowadzonemu przez niego do roku 1981 Teatru Współczesnego. Do tego "bloku axerowskiego" włączamy szkic Jacka Sieradzkiego omawiający pierwszy sezon nowej dyrekcji Teatru Współczesnego, którą sprawuje wychowanek Axera - Maciej Englert, i esej Wandy Hulewicz o drodze twórczej Edwarda Bonda, którego trzy sztuki miały w tym teatrze swoje polskie prapremiery. Wypowiedzi aktorów, Barbary Krafftówny i Zbigniewa Zapasiewicza, zwierzenia kierownika literackiego i reżysera Jerzego Kreczmara oraz scenografa Ottona Axera, a także dwugłos krytyków - nestora Jana Alfreda Szczepańskiego i przedstawicielki młodszej generacji krytyków Barbary Osterloff stanowią osobistą refleksję o Erwinie Axerze i jego teatrze.

Premiera "Szewców" Witkiewicza w berlińskim Schillertheater, "Ifigenii" Kleista w wiedeńskim Burgtheater i obecnie przygotowywana w Monachium "Droga do Damaszku" Strindberga świadczą o pełnej aktywności twórczej Erwina Axera ugruntowując wybitną pozycję polskiego reżysera w teatrze europejskim. Teatr Współczesny w Warszawie także zapowiada sztuki w jego reżyserii, lecz trudno zapominać o tym, że będzie już tylko gościem, a nie gospodarzem tej sceny. Decyzja przygotowywana od dawna zamknęła olbrzymi, bo trzydziestopięcioletni okres życia i twórczości artysty, oddając je historii jako zjawisko bez precedensu w dziejach współczesnego teatru polskiego. A także, jak już zauważyła Elżbieta Wysińska, rzadkie w dziejach dwudziestowiecznego teatru europejskiego, porównywalne jedynie z dwoma innymi - działalnością Stanisławskiego w MCHAT (1898-1938) i Reinhardta w Deutsches Theater (1905-1938). Tak niezwykły jubileusz deprymuje piszącego, szczegó