Oto ukazała się książka, która zapewne wywoła spore dyskusje - zwłaszcza wśród teatrologów oraz adeptów i pro­fesjonalistów sztuki scenicznej. Jej autor - Erwin Axer - jest uznanym powszechnie reżyserem, długoletnim dyrektorem Teatru Współczesnego w Warszawie. Napisał on książkę, którą trudno jednoznacznie zaklasy­fikować w ramach przyjętych powszechnie wyznaczników gatunkowych - jest ona za­ razem pamiętnikiem i bardzo osobistą reflek­sją nad teatrem, zbiorem anegdot i wyrazi­stym opisem portretów ludzi sztuki, polityki, nauki. Przy tym książka ta - co szczególnie chciałbym podkreślić - posiada swoiste wa­ lory literackie: mistrzostwo skrótowej cha­rakterystyki, oszczędnie zarysowany nastrój, wreszcie niemalże hemingwayowskie opero­wanie słowem. Mówiąc krótko - Axer jawi się nam oto nie tylko jako reżyser i człowiek teatru, ale także jako człowiek pióra. Dla niektórych czytelników nie będzie to zapew­ne zaskoczeniem, albowie