Choć stawiamy pomniki naszym Wielkim Duchom, te Duchy nie żyją, bo żyć nie mogą, w kamieniu, w brązie, w metalu pomników, żyją wśród nas, obcując z nami, rozmawiając z nami, śmiejąc się z nami płacząc z nami" - pisze Jarosław Marek Rymkiewicz w "Juliusz Słowacki pyta o godzinę". Poeta podkreśla, iż aby znaleźć wspólny język i móc rozmawiać, konieczne jest uznanie podobieństwa żywych i umarłych. Inaczej rozmowa stanie się monologiem umarłych, przemieni w "jałową gadaninę Wielkich Duchów". Czy Słowacki jest takim żywym Wielkim Duchem? Czy z ukrytym pod przypisaną mu maską wieszcza i klasyka Słowackim można rozmawiać? Tak można by zinterpretować pytanie, jakie postawił wybranym reżyserom Instytut Teatralny, organizując cykl czytań dramatów Słowackiego "Słowacki - dramaty wszystkie". Cykl ma na celu nie tylko przeczytanie wszystkich dzieł dramatycznych wieszcza (stąd zapis "Słowacki" w tytule spotkań), ale również - co podkre�