Włodzimierz Perzyński, choć wymieniany jest w gronie trojga - obok Zapolskie j i Rittnera - mistrzów polskiego naturalizmu teatralnego, należy dziś do dramaturgów niemal całkowicie zapomnianych i nie granych. Syn warszawskiego dziennikarza studiował na przełomie wieków na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, ale też szybko wrócił do profesji ojca publikując felietony m.in. w "Tygodniku Ilustrowanym" i "Rzeczpospolitej". Jako dramaturg debiutował w 1904 roku we Lwowie sztuką "Lekkomyślna siostra". Jeszcze większym sukcesem okazała się dwa lata późniejsza "Aszantka", ale do dziś najpopularniejszym utworem Perzyńskiego jest "Szczęście Frania". W porównaniu z innymi autorami piszącymi dla sceny Perzyński wyróżniał się dużą sprawnością zarówno w konstruowaniu akcji, budowaniu charakterów postaci czy wykorzystaniu rekwizytu. I choć dziś cały kontekst społeczny i obyczajowy jego sztuk "trąci myszką", coś ze sprawności au