Polską prapremierę tego dra­matu reżysero­wał przed laty właśnie {#os#835}Hanusz­kiewicz{/#}. Reżyse­rował jeszcze w zgodzie z trady­cyjną wykładnią czechowowskiej dramaturgii, w której teatr na­uczył się czytać przede wszyst­kim zapis ludz­kich smutków, dokument nie­spełnionych ma­rzeń człowieka o szczęściu. Od paru lat (konkretnie od premiery "Trzech sióstr" w Teatrze Narodowym) przejawia przecież Hanuszkiewicz coraz bar­dziej konsekwentne zainteresowanie tym trybem lektur Czechowa, który zdawał się sugerować sam pisarz, niejednokrotnie wyrażający ciche zdziwienie, iż z jego "komedii" robi się teatr stale i wciąż posępne dusz­ne msze. "Płatonow" dla ujawnienia komediowości tekstów Czechowa nadawał się niemal idealnie. Ten pierwszy utwór sceniczny pisarza odnaleziony został dopiero w roku 1923, zatem wolny jest od obciążeń interpretacyjnych, tekst tu bardzo obfity, wielowątkowy, reżyser musiał dokonywać w nim skrótów