Barbara Lasocka. Lubię dokumenty gromadzone przez aktorów. O powodach takiego właśnie do nich stosunku powiem na końcu. Aktorzy należą do chętnych, choć nie zawsze starannych zbieraczy świadectw swojej zawodowej działalności. Może bardziej lub mniej świadomie chcą w ten sposób zrekompensować ulotność uprawianej sztuki. Pragną ocalić od zapomnienia siebie jako jednego z jej autorów. Czy jest to wykonalne zadanie? I na to pytanie będę szukać odpowiedzi.

Mam świadomość, iż jako osoba zajmująca się zbieraniem aktorskich archiwaliów w uczelni teatralnej znajduję się w uprzywilejowanej sytuacji. Jestem bowiem dobrą znajomą, by nie nadużywać słowa przyjaźń, wielu znamienitych artystów, którzy zaakceptowali moją dokumentacyjną działalność. Uważając mnie za swojego człowieka, a nie za cywila, chętniej powierzają mi własną przeszłość zawartą w najróżniejszych papierach. Choć tak bardzo chcą zostawić po sobie ślad, różnie jednak postępują ze zbieranymi świadectwami swej pracy. Niektórzy zaczynają je oddawać już za życia - opieram się tu na doświadczeniach Pracowni Historii Szkolnictwa Teatralnego Akademii Teatralnej im. A.Zelwerowicza - resztę zaś zapisują w testamencie. Tak postąpiła Ryszarda Hanin. Są tacy, którzy robią to na bieżąco, niemal każdego dnia. I w tej gorączce gotowi są oddać dokumenty, które mogą być im kiedyś potrzebne. Jeszcze inni przez wiele lat składaj�