ALEKSANDER Kopkow, autor sztuki "Słoń" granej na małej scenie, tak zwanej Sali Prób Teatru Dramatycznego, jest już pra­nie klasykiem dramaturgii radziec­kiej. Zginął podczas II wojny Świa­towej. Wymieniona sztuka, wystawio­na teraz w Warszawie w reżyserii Witolda Skarucha, scenografii Tere­sy Ponińskiej i opracowaniu muzycznym Janusza Jędrzejczaka, została napisana w roku 1932, czyli przed 44 laty. Scenerią jest kołchoz. Od tego cza­su warunki egzystencji na wsi ra­dzieckiej uległy znacznym przemianom a mimo to nie odczuwa się sztuki jako historycznej. Sądzę, że tak jest dlatego, że autor stworzył portre­ty psychologiczne z taką znajomością odwiecznych odruchów ludzkich, że postacie są archetypowe, niezależnie od okoliczności. Cóż z tego, że Mo­czałkin, grany przez Wiesława Gołasa ze znakomitym wniknięciem w duszę marzyciela o wystawnym życiu bogacza, planuje ucieczkę ze znalezionym łupem po prostu... balonem. a nie - jak by to mogło m