O tym spektaklu piszą wszy­scy bardzo dobrze. I słu­sznie. Odkrycie history­czno-literackie, jakim są "Wacława dzieje" Garczyń­skiego, znalazło w osobie Adama {#os#835}Ha­nuszkiewicza{/#} subtelnego "polonistę", który całość zmontował funkcjonal­nie, akcenty porozkładał, gdzie nale­ży, aby tylko ujawnić całą urodę i wartość owego znaleziska. A prze­cież na widowni ogarnęła mnie po­dejrzliwość. Bo w gorączkowym nie­mal gromadzeniu efektów dźwięko­wo-ruchowych dostrzegłam jakby niewiarę w wartość poematu. Pod­czas przedstawienia rozmyślałam na­wet nieroztropnie, czy znakomita muzyka {#os#836}Kurylewicza{/#} nie służy tylko maskowaniu "dziur myślowych"; czy świetne popisy wokalne {#os#1035}Olbrychskie­go{/#} nie są po prostu przynętą dla tzw. prostego widza; czy wreszcie zaaran­żowana przez Hanuszkiewicza dyna­mika dramatu, na wzór współcze­snego widowiska podparta techniką, czyli nienagannie działającymi mi­krofonami i g