"Qudsja Zaher" w reż. Eimuntasa Nekrošiusa w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie. Pisze Ewa Szczecińska w Ruchu Muzycznym.

,,Człowiek jest taką maszyną, która sama nie rozumie do końca swojej struktury" - powiedział kiedyś Paweł Szymański. I właśnie struktura, jej logika i rządzące nią zasady stanowią podstawę strategii kompozytorskiej tego artysty. Tyle że jest ona zaledwie punktem wyjścia, matrycą, na której rozgrywa się cała gra kompozytorska. Obsesją Szymańskiego jest też od dawna łączenie tradycji z teraźniejszością. Z tym próba znalezienia między nimi harmonii prowadzi często do konfliktów - te również są wpisane w zasadę jego muzyki. Świat, który się rozpada, przedstawiany przez kompozytora w sferze czysto dźwiękowej, z czasem zaczął zataczać coraz szersze kręgi - jednym z ważniejszych momentów tego procesu było sięgnięcie przez Szymańskiego po poezję Georga Trakla, czego rezultatem jest cykl pieśni, bolesnej kontemplacji rozpadu ("Drei Lieder nach Traki" z 2002). Rozpad i dekonstrukcja znalazły też ujście w utworze "PHYLAKTERION" z 2001 roku