Pasja, namiętność i artystyczna świadomość, pod wpływem których Kazimierz Dejmek podejmuje raz po raz swe eksploracje po rozłogach dawnego piśmiennictwa dramatycznego, nie ma w sobie nic z dyspozycji psychicznych i inklinacji archeologa czy konserwatora zabytków. Można powiedzieć, że Dejmek stanowi wręcz przeciwieństwo tego rodzaju badaczy i skrupulatnych rekonstruktorów przeszłości. Zresztą sama zasada rekonstrukcji - jeżeli przez nią rozumieć ścisłe i dosłowne odtwarzanie każdego szczegółu, każdego składnika, każdego włókna zabytkowej materii - jest mu całkowicie obca. Nie o wierność i dosłowność w szczegółach chodzi wszakże w jego próbach wskrzeszania i obdarzania życiem scenicznym dawno minionej i pogrzebanej, zdawałoby się nieodwołalnie, przeszłości, lecz o wydobycie i przekazanie w syntetycznym skrócie tych jej elementów: myśli, wyobrażeń, odczuć, reakcji ludzkich - które, chociaż zrośnięte integralnie ze swoją epoką,