Od dłuższego czasu trwają u nas dyskusje na temat stosunku do wielkiej klasyki. Jedni uważają, że trzeba odnosić się do niej w sposób pełen pietyzmu, nieledwo dążyć do muzealnej rekonstrukcji dzieł wielkich pisarzy. Na drugim biegunie są ci, którzy pragnęliby reżyserowi przyznać prawo do całkowicie dowolnego traktowania tekstu, z którym mógłby robić wszystko, co zechce, byle tyl­ko przedstawienie było współczesne. WAŻKIM głosem w tej dyskusji stała się pre­miera "Medei" Eury­pidesa w Teatrze Dramatycz­nym m. st. Warszawy. Wyda­je się, że Stanisław Brejdygant, autor opracowania tek­stu i reżyser spektaklu, wy­brał rozsądną i właściwą dro­gę. Oparł się na transkrypcji Stanisława Dygata, która daje kontekst "Medei" napisany bardzo pięknym, współczes­nym językiem. Dzięki temu osiągnął dwa cele: zachował całkowicie układ antycznej tragedii, lecz jednocześnie zbliżył ją do wrażliwości es­tetycznej i możliwości per­c