Dramat francuski wspiera się mocno na tradycji własnego modelu klasycznego, korespondującego z umysłowością francuską. Nie cechuje go gra wielkich namiętności, jak w teatrze szekspirowskim, który do dziś jest obcy wrażliwości Francuzów. Ale - ciekawość i sprawność oglądu intelektualnego ludzkich spraw. Mózg i płeć - jak to zwięźle zdefiniował Boy. Rządzi tym teatrem szacunek dla prawideł, rygor jasnej i logicznej konstrukcji, doprowadzony nieraz do rzemieślniczej zręczności. Panuje powściągliwość, oględność i wykwint. Zwięzłość wypowiedzi, finezja dialogu, dowcip konwersacyjny i wartości dyskursywne. Współczesny dramat francuski wyhodował też osobny gatunek - modernizacji mitów klasycznych. W utworach tych temat antyczny ulega prześwietleniu umysłowością współczesną, trawestowany czy to z żartobliwą ironią czy serio. Wydał plejadę świetnych pisarzy, którym patronował mistrz Giraudoux, a wśród których znajduje się też J