Na pierwsze rzędy widowni schodzi pochyły podest z lus­trzanie gładkich, czarnych płyt. Obniża się on ku przodowi i lewa jego strona wyższa jest od pra­wej, cała tragedia toczy się więc na pochyłym, nienaturalnym grun­cie. W błyszczących taflach odbi­jają się postacie. Z tyłu majaczy nierówny rząd monumentalnych, ciemnych kolumn, zza których wychylają się członkinie chóru. Jest ciemno - spektakl toczy się przy punktowych reflekto­rach, wydobywających z mroku poszczególne, bardzo kolorowe postacie, w otoczeniu różnora­kich czerni i ciemnych szarości. Dekoracja jest więc schematy­czna, operuje kilkoma swobod­nie potraktowanymi elementami antycznej sceny, nawiązując do niej raczej dyskretnie, niż starając się jej układ do budynku teatral­nego przetransponować. Cięż­kie, przytłaczające bryły, deforma­cje linii, załamania przestrzeni i jej dominujące nad wszystkim skrzywienie, sprawiają bardzo "przedwojenne" wrażenie - inscenizacyjneg