I Najlepszy polski dramat o rewolucji napisał hrabia. Hrabia, który miał tęgiego stracha. Ale ten hrabia nie bał się po prostu przewrotu społecznego i widma własnej głowy spadającej spod gilotyny. Hrabia Zygmunt Krasiński, Mąż, Hrabia Henryk i Orcio w jednej osobie, bał się nie noża, ale historii. Napisał nie paszkwil na rewolucję, ale sztukę, która tkwi, i będzie mocno tkwiła, w polskim teatrze. Pisał przeciwko Szekspirowi, którego bóstwem była historia. Zapatrywał się na Schillera, u którego widział swoją ostatnią deskę ratunku, ów "palec Boży" ingerujący w ludzkie dzieje. Jednocześnie władował w swoją "Nieboską komedię" tyle szaleństwa, tyle głupoty i goryczy, że wielki niemiecki buntownik wydawać się może przy nim spokojny, a nawet naiwny. Był przy tym przecież, w porównaniu z Schillerem, poetą miernym, niemal grafomanem, który najlepiej wypowiadał się w prozie. Miał cudowny talent, pisując w wieku nastolatka powieści histo