Państwowy Teatr im. Stefana Żeromskiego w Radomiu.

Stopniowo odkrywamy w Polsce twórczość Aleksandra Ostrowskiego (1823-1886), który w rozwoju teatru rosyjskiego odegrał rolę analogiczną do roli Puszkina w poezji i Gogola w prozie. Dwa lata temu podziwialiśmy w warszawskim Teatrze Polskim "Wilki i Owce"; obecnie, w ramach Festiwalu sztuk rosyjskich i radzieckich, radomsko-kielecki Teatr im. Żeromskiego wystawił "Burzę" (1859) - sztukę, która stanowi datę w historii dramatu rosyjskiego. I mimo, że przedstawienie nasuwa wiele zastrzeżeń, jednego nie sposób odmówić Teatrowi im. Żeromskiego: ambicji. Ambicji i odwagi, które kazały mu sięgnąć po tę właśnie b. trudną do zagrania w każdym polskim teatrze sztukę. Nie zrozumiemy istotnego - i swoistego - sensu "Burzy", jeżeli jej mocno nie osadzimy w konkretnej społeczno- politycznej, rosyjskiej rzeczywistości lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Był to okres rozpadania się ustroju pańszczyźniano-feudalnego i patriarchalno-kupieckiego, któremu klęsk